Astrid & Ronald
Hoe gaat het met de baby en met jullie ?
Astrid : het gaat goed, beter dan we hadden verwacht. De nachten zijn wel nog vermoeiend, de ene
beter dan de ander, maar doenbaar.
Ronald : het is een minder grote stap van één naar twee kinderen dan van nul naar een.
Hoelang wonen jullie al in de straat ?
Astrid: van oktober 2018. Iets meer dan zes jaar dus. In het begin was het een werf, toen hadden we
nog geen badkamer, geen keuken, geen verwarming, één stopcontact in de kelder, geen verlichting.
Dat was echt kamperen.
Ronald: in de winter kropen wij thuis meteen onder een warme dons.
Jullie hebben deze woning voor het grootste deel zelf verbouwd.
Astrid: Een deel van de ruwbouw en schrijnwerkerij hebben we laten doen, maar voor de rest
hebben we veel zelf gedaan. Daar zijn we vier jaar mee bezig geweest. Dat was veel werk, maar we
zijn tevreden met het resultaat. Er moeten wel nog enkele kleine dingen gebeuren. Er staan nog
nergens plinten bv. Met de kinderen erbij is daar minder tijd voor.
Ronald: Er zijn veel voorbijgangers die vooral naar onze fietsstalling kijken. Ik hoor wel eens
mensen tegen elkaar zeggen: “zie die kettingen , dat is toch super gemakkelijk”.
Tijdens die verbouwing heb je wel een zwaar ongeval gehad.
Astrid: Ik ben van de tweede naar de eerste verdieping gevallen door het trapgat. Ik stond op een
krukje en dat is in elkaar geklapt. Ik had een complexe breuk in mijn pols en dat heeft verschillende
operaties nodig gehad. Daarnaast was er een hoofdwonde en een nekwervel die gebarsten was maar
gelukkig niet verplaatst. Ik heb daar wel enkele maanden een harde kraag voor moeten dragen.
Ronald: ik heb haar door dat trapgat zien vallen met het hoofd naar beneden. Toen ik haar een
verdieping lager zag liggen dacht ik eerst dat ze dood was.
Astrid : Maar gelukkig is alles goed gekomen.
​
Zijn jullie van Leuven?
Astrid: ik ben van Heverlee, aan het station op de Naamsesteenweg.
Ronald : ik kom van Scherpenheuvel en ben hier blijven plakken na mijn studies zoals zovelen. Het
is tijdens mijn studies dat wij elkaar hebben leren kennen.
Wonen jullie hier graag ?
Astrid: Heel graag. 't Is een fijn huis maar ook een fijne buurt. Veel contact met de buren , de
ligging zo dicht bij 't stad, je kan met de fiets maar evengoed te voet gaan, alles is dichtbij
Ronald: wij hebben vrienden die aan de andere kant van de Tiensesteenweg wonen in een straat erg
gelijkaardig aan onze straat. De locatie is super maar het sociale weefsel is daar onbestaande.
​Wat doen jullie in het leven ?
Astrid: ik ben ingenieur-archtitect van opleiding maar ik werk in een bouwfysisch adviesbureau in
Leuven, niet als architect maar als adviseur bij grotere bouwprojecten. Denk dan aan akoestiek,
duurzaamheid, energie, EPB enzovoort.
Ronald: ik ben ingenieur werktuigkunde, werkte vroeger in de automotive-industrie in Sint-Truiden,
en nu bij Turbulent Leuven. Dat is een bedrijf gespecialiseerd in kleinschalige waterkrachtcentrales,
een heel tof product eigenlijk., helemaal in het kader van de groene energie.
Hebben jullie tips om het leven in onze straat nog aangenamer te maken ?
Ronald: ik wil van de gelegenheid gebruik maken om ons autodeelsysteem te promoten. In de
driehoek Martelarenlaan, K.Albertlaan en onze straat zijn we ooit begonnen met vier deelnemers.
Op het toppunt hadden we vier wagens en twintig gezinnen. Op dit ogenblik zijn er maar twee
auto's meer. We zoeken mensen mét een wagen die mee willen instappen.
Wat ook een meerwaarde zou zijn in de straat is een andere leuke bestemming voor het pand op de
hoek van onze straat met de Martelarenlaan. We hebben er even over gedroomd het zelf te kopen
maar iemand anders was ons voor.
Astrid: als daar iets zou komen zoals Bar Stan in Leuven, dan zou dat wel fijn zijn.
​
Intussen had Emma die op de schoot van haar papa zat een glas water omgestoten en moest er
dringend een schotelvod gezocht worden. Een typisch einde van een gesprek wanneer er ook
kleuters in de buurt zijn.